Archives mensuelles : mai 2015

Le Bal des galeries, une galerie virtuelle, BAL Liège, vernissage le 4 juin

Stéphane Francq

Visites virtuelles, réalité augmentée, simulation informatique interactive immersive, la technologie n’en finit pas d’augmenter nos réalités visuelles, sonores, haptiques d’environnements réels ou imaginaires. Tout cela va vitesse grand V, grand VR même. Nous sommes désormais très loin du « Théâtre et son Double », qu’Antonin Artaud décrivait en 1938 comme une « réalité virtuelle ».

Depuis un plus d’un an, Stéphane Francq, architecte de formation et photographe spécialisé dans les nouvelles technologies enregistre les expositions de la galerie et les transforme en visites virtuelles interactives. Sur l’écran d’un ordinateur, d’une tablette, d’un smartphone ou dans la troisième dimension de lunettes virtuelles, l’exposition, captée en vues panoramiques à 360 degrés, peut ainsi être (re)visitée dynamiquement, en interaction avec la demande de l’utilisateur. La technologie permet de se mouvoir dans l’espace d’exposition, de redécouvrir les œuvres en détails et in situ, d’approfondir sa visite bien réelle par la consultation de compléments d’informations offerts par de multiples liens.

A l’occasion du Bal des Galeries, qui, à l’initiative de l’Echevinat de la Culture de la Ville de Liège, se tiendra au Musée des Beaux-Arts de la Ville de Liège, du 5 au 14 juin, nous aurons le plaisir de faire découvrir au public le travail de Stéphane Francq réalisé à la galerie. En projection, sur un écran d’ordinateur, ou avec l’appoint d’un casque de réalité virtuelle, ce sera l’occasion de découvrir les dernières expositions à la galerie de John Murphy, Valérie Sonnier, Jeroen Van Bergen, Jacques Halbert, Emilio Lopez Menchero, Capitaine Lonchamps  ou de Jacques Lizène. Une ultième occasion de se rendre compte qu’avec Lizène, assurément, la technologie avance, la médiocrité reste !

Dès cette présentation, les visites virtuelles de la galerie seront peu à peu accessibles sur le site de la galerie. Le travail de Stéphane Francq, et toute la palette des technologies qu’il propose est à découvrir sur son site : Autre Point de Vue

Jacques Lizène

Jacques Lizène

Jacques Lizène

Jacques Lizène découvrant la réalité virtuelle de son exposition. Déjà bien avant l’arrivée d’internet, en 1993, Jacques Lizène Petit Maître de la seconde moitié du XXe siècle, prend position pour toute exposition virtuelle et se propose d’exposer virtuellement sur Mars (ou sur une autre planète) mais aussi dans tous les musées du monde.

Le Bal des galeries se déroule du 5 au 14 juin
Vernissage le 4 juin à 19h
Musée des Beaux-Arts. Feronstrée, 86 • 4000 Liège

[sociallinkz]

Eleni Kamma, Terrapolis, Ecole française d’Athènes, les images (1)

A lush, secluded garden in Athens provides the backdrop for works of art that reconnect the human with the animal. Echoing the satyrs, sphinxes and centaurs of Greek statuary, contemporary sculptures, installations and films draw on myth, drama and the animal kingdom to suggest a ‘bioethics’ for the 21st century.TERRAPOLIS, a term proposed by science philosopher Donna Haraway, combines the Latin ‘terra’ for earth, with the Greek ‘polis’ for city or citizens. This show asks ‘should we regard animals as citizens’? How do processes of nature, such as metamorphoses relate to the creation of art? How do mythic narratives resonate in contemporary society? And can we recalibrate our relationship with other species? The arcadian setting of a school dedicated to archaeological research provides the stage for works of art that also connect with the narratives and images of antiquity. Figurative works in mediums ranging from bronze to ceramic by mid century and contemporary artists explore myth, drama, metamorphoses and bioethics.
Some artists have created totemic gods and monsters that symbolize animistic power, giving contemporary form to mythology. Ancient Greek tragedies were counterpoised with ‘Satyr Plays’, tragi-comic burlesques set in woodland where players wearing masks and animal skins, would mock authority and engage in licentious play. Masks and animal avatars reveal human drives released from social convention. Dance, music and performance are central to many of the works in the exhibition and are further linked with activism.
The biological process of metamorphosis is mirrored by sculptural processes such as ceramics and bronze casting. The concept of metamorphosis in mythology also connects with eroticism and transformation through desire and passion.
Our epoch has been termed the ‘Anthropocene’, an era when human activities dominate and threaten the Earth’s ecosystems and extinguish other species. Many of the artists in the exhibition counterpoint the fast moving and often destructive technologies of human civilization with the slow time of the natural world. They propose contemporary artefacts as historical relics, imagining the garden in a post-human era where we ourselves are fossils. Artists also represent species that are endangered or proliferating through a lack of predators. They show ecosystems that are imbalanced and images of a natural world that are becoming increasingly virtual.
Co-curated by Iwona Blazwick with Poppy Bowers, Elina Kountouri and NEON Organization for Culture and Development, this is the second in a three part series of outdoor art projects that bring significant artists from Greece and around the world into the public realm.

Eleni Kamma

In the 16th century European colonisers and explorers would bring their wealthy patrons shells, seeds and animal horns from foreign lands to be encased in precious settings by craftsmen and displayed as exotic trophies in Wunderkammer or ‘cabinets of curiosity’. Eleni Kamma creates a modern Wunderkammer for the French School at Athens, itself a centre for the study of archaeological remnants. Four wooden cabinets contain botanical specimens, tools, vessels and other found objects that are both banal and magical. Each contemporary artefact or organic fragment embodies a cosmos where the natural and the human overlap. Kamma also reveals unexpected connections between objects triggering narratives. Kamma is interested in how objects carry cultural and anthropological connotations and the way they are assimilated by contemporary society. She employs taxonomy to address complex issues, unfolding associations that connect nature, collective history and cultural identity. Her display of objects also foregrounds the tensions between organic cycles and the human pursuit for utility.

I.

Eleni Kamma

Eleni Kamma

Eleni Kamma

II.

Eleni Kamma

Eleni Kamma

Enlever et Entretenir V, 2015
Four vitrines, books, natural and cultural objects, tools.
Dimensions variable
Commissioned by NEON Organization for Culture and Development D.Daskalopoulos
Courtesy the artist and Nadja Vilenne gallery

[sociallinkz]

Focus, La Haye, revue de presse, 2. Jacques Lizène

A l’occasion de l’exposition « Focus » qui se tient à la résidence de l’Ambassade de Belgique à La Haye (Pays-Bas), Walter van van Teeffelen, dresse le portrait de quelques artistes liégeois, publications en ligne sur le site « If the is now ». Rappelons que cette exposition regroupe des oeuvres qui proviennent de la Collection de la Province de Liège. Parmi les artistes concernés, on compte Jacques Lizène, Marie Zolamian ou encore Sophie Langohr.
A chacun, Walter van van Teeffelen a posé cinq questions, sur leurs préoccupations principales, sur l’œuvre qu’ils estiment la plus importante de leur corpus, sur le rôle de l’artiste dans notre monde contemporain. Résultats. Voici la contribution de Jacques Lizène.

Jacques Lizène

Van Jacques Lizène hangt er op de tentoonstelling op de Belgische ambassade in Den Haag een mooi werk boven een bruine opbergkast. Je ziet Jacques Lizène zelf met een ananas op zijn hoofd. De helft van zijn gezicht heeft hij rose gemaakt, met rode lippen. En op de plaats van zijn linkeroor zie je een uitstekend ezelsoor.

Het werk heeft de titel Peinture nulle 1964, sur l’ idee de mettre n’ importe quel objet sur la tete 1994, en remake 2010. Jacques Lizène die zichzelf ook de kleine luikse meester van de tweede helft van de twintigste eeuw noemt, is de uitvinder van l’art nul oftewel ART ZERO. Toen ik hem vroeg naar zijn kunstwerk op de Belgische ambassade zei hij : ‘C’ est une sculpture mediocre d’après les projets (dessins) d’ art syncretique de 1964.’ Hij wil het zeker geen design noemen, oftewel ‘disign’ zoals hij het toentertijd het design noemde.

Storende werken

Hij heeft zeker een centraal thema en zelfs perifere thema’s in zijn werk, zegt hij, maar hij vindt het niet zijn taak zich daarover uit te laten. ‘Laat dat maar over aan de kunstcritici. Ik werk intuïtief, dat lijkt me voldoende toelichting.’

Sinds 1961 is hij kunstenaar, en bijzonder productief ook. Hij is een virtuele verzamelaar, zegt hij, en hij ervaart het leven ‘achteruit gaande’. Jean-Michel Botquin beschrijft Jacques Lizène als ‘een gezagsondermijnende artiest die zowel in België als in het buitenland bekend is, hij mixt video, geluidsvoorwerpen, foto’s en schilderwerk. Hij maakt storende werken die het tegenovergestelde van de artistieke normen, de esthetiek en de goede smaak beweren.’

Doorgekruisde wankele stoelen

Ter gelegenheid van een tentoonstelling op de Design Biennale in Luik in 2012 schreef Botquin verder: ’Alle soorten dingen kruisen, dieren, gezichten, gebouwen, bomen, auto’s, stoelen, beeldhouwwerken, twee stijlen uitsnijden en door elkaar mengen: Jacques Lizène maakt sinds 1964 syncretische kunst. Terwijl hij in 1965 besluit niet te verwekken doet de kleine luikse meester sindsdien niets anders dan koppelen, maar hij verandert, hij beledigt, hij overschrijdt, hij verheugt zich over de disharmonie en juicht zelfs als deze niet waargenomen wordt.

Schipbreuk van blikken, salononderdompeling voor trendy verzamelaars, kapseizen van kasten en buffetten, doorgekruisde wankele stoelen: Jacques Lizène reactiveert de ondergang en schudt de concepten door elkaar. Hij zaagt stoelen en meubels, brengt ze samen, stelt ongelooflijke kruisingen samen; hij orkestreert ongerijmde ontmoetingen, organiseert botsingen van vreemde elementen en stelt de aanrijdingen bij; hij hangt stoelen aan de muur of stapelt ze als totems op, brengt de meubels in onevenwicht, legt zogezegde onhandige stillevens op de meubels.

De stoelen dansen, kronkelen of slapen terwijl de meubels zinken en wankelen. In een opzettelijke chaos is de verstoring systematisch. Lizène gooit de meubels om zoals hij de waarden omgooit (…)

( Uit No Design, tekst van Jean-Michel Botquin ter gelegenheid van de tentoonstelling tijdens de Design Biennale in Luik in 2012.)

[sociallinkz]

Focus, La Haye, revue de presse, 1. Marie Zolamian

A l’occasion de l’exposition « Focus » qui se tient à la résidence de l’Ambassade de Belgique à La Haye (Pays-Bas), Walter van van Teeffelen, dresse le portrait de quelques artistes liégeois, publications en ligne sur le site « If the is now ». Rappelons que cette exposition regroupe des oeuvres qui proviennent de la Collection de la Province de Liège. Parmi les artistes concernés, on compte Jacques Lizène, Marie Zolamian ou encore Sophie Langohr.
A chacun, Walter van van Teeffelen a posé cinq questions, sur leurs préoccupations principales, sur l’œuvre qu’ils estiment la plus importante de leur corpus, sur le rôle de l’artiste dans notre monde contemporain. Résultats. Voici la contribution de Marie Zolamian.

Marie Zolamian

Marie Zolamian is constant bezig het vastleggen van de geschiedenissen van personen. Ze tekent, ze schildert, ze maakt installaties, video’s en ze maakt geluidskunst. Op deze manier verbindt ze ervaringen. Haar onderwerpen: identiteit, integratie, geheugen en ontworteling. Zolamian nodigt ons op deze manier uit om vraagtekens te zetten bij onze ideeën en overtuigingen. Met als resultaat dat je waaier van mogelijkheden flink is uitgebreid. Aldus Nancy Casielles, curator en medewerker van BPS 22, het Kunstmuseum van Henegouwen.

Recent maakte ze nog een beeldhouwwerk voor de Biennale “Arts et Métaux” in 2014 in Jehay op aanvraag van de Provincie Luik. Dit werk, een grote ijzeren kooi, met de titel Château intérieur, staat in de tuin van de ambassade. Het ontwerp en uitvoering van de kooi is van Alain de Clerck. Dat Château intérieur verwijst naar Teresa van Avila, een Spaanse heilige en klooster hervormer van de 16e eeuw. Zij was een hoofdfiguur van de christelijke mystieke spiritualiteit en de eerste vrouw die als kerkleraar werd erkend. Haar boeken vormen een van de hoogtepunten van de Spaanse literatuur. Een ervan, geschreven in 1577, heeft de titel Château intérieur, Innerlijke Burcht.

De ziel

Marie Zolamian: ‘Teresa van Avila is een buitensporige vrouw, die ik heel modern vind. Ik heb de Innerlijke Burcht, een mystiek boek, gelezen. Mijn project voor Jehay, mijn kooi, die vragen stelt over het gestolen erfgoed, is eigenlijk die Innerlijke Burcht: “Onze ziel beschouwen als een burcht, helemaal gemaakt uit slechts een diamant of uit een heel helder kristal”.

“Laten we naar onze mooie en heerlijke burcht terugkeren, en zien hoe we er in kunnen komen. Het lijkt net of ik iets doms zeg: daar deze burcht de ziel is, hoef je deze niet binnen te dringen, omdat hij er al is; net als het dwaas zou zijn tegen iemand te zeggen een kamer waar hij al is binnen te lopen. Maar u moet begrijpen dat er meerdere manieren zijn om binnen te zijn (…)”

Gekozen ballingen

Gevraagd naar het centrale thema in haar werk zegt Zolamian: ‘Mijn werk kun je zien als een serie van opeenvolgende gebeurtenissen die uiteindelijk resulteren in een experimenteel verslag van een fictieve volkskunde. De wereld is geglobaliseerd, er is ontworteling die de levensstijl, de gedachten en verhalen van zowel de westerse als de oosterse wereld beïnvloed. Marie Zolamian is zelf geboren in Beiroet, Libanon, maar ze woont al heel lang in België. Daar volgde ze ook haar kunstopleidingen.

Ze kiest een onbekende gemeenschap en gaat vervolgens op zoek naar het erfgoed van die gemeenschap. Wat betekent het dat je behoort tot een gemeenschap? Wat verbindt je met een grondgebied? Zolamian: ‘De ‘gekozen ballingen’ hebben allemaal hun verhaal. Dat is heel belangrijk voor hen en voor de gemeenschap. De persoonlijke band met een plaats of een geërfd object wordt erin vastgelegd.’

‘Het komt uiteindelijk neer op pogingen om integratie te bewerkstelligen. Belangrijke componenten zijn identiteit, traditie en authenticiteit en daarnaast plaatsgebondenheid en cultuur. Dat wordt uitgewerkt door middel van een seriële productie van portretten en van connecties tussen een persoonlijke of een collectieve geschiedenis en de omgeving. Het is een visueel traject, dat goed gearchiveerd wordt. Het begint op een onbekende plaats en het eindigt op een andere onbekende plaats.’

Verloren gegaan familienetwerk

Waarom ze juist dit thema gekozen heeft? Zolamian: ‘Ik weet het niet precies. Onderwerpen en thema’s komen voorbij op wereldschaal. Misschien is het alleen maar een voorwendsel om mijn omgeving en de manier van leven daarin te kunnen begrijpen zodat ik – met een nieuwe taal – een connectie aan kan gaan.’

Haar sleutelwerk is ‘nous partout (we everywhere)’, gemaakt in 2008. Het is een cyclus van dertien olieverfschilderijen op linnen. Marie Zolamian: ‘Het is het resultaat van een familiekern in dertien settingen die ik gehaald heb van zwart/wit foto’s uit de jaren zestig en zeventig van die familie. De familiegroep is een driehoekige compositie waarin je vier kinderen rond een vrouw ziet (de moeder of de grootmoeder). Die compositie is hetzelfde in alle dertien settingen. De karakters lijken onveranderlijk, er is alleen variatie in de kleuren van hun kleding. Hoewel de verschillende plaatsen waarin de familie is uitgebeeld hen weinig lijkt te doen, krijg je steeds meer het idee dat het niet slechts afgebeelde personen zijn, maar dat zij de makers zijn. Hiermee krijgt het werk een nieuwe betekenis. Nous partout wordt zo het symbool van een hybride identiteit, een culturele mix, de zoektocht naar een verloren gegaan familienetwerk en de reconstructie ervan via gefragmenteerde en ‘waardeloze’ informatie, krijgt zo zijn kristallisatie.’

Over de hele wereld

De serie wordt op een groepstentoonstelling in Istanboel getoond in september 2015. Ze is al begonnen met de verzending van de serie. Marie Zolamian, het is al aan de naam te zien, is een Armeense van oorsprong. Haar familie woont over de hele wereld, zoals dat bij veel Armenen het geval is. Zolamian: ‘Daarom stuur ik ieder werk in deze serie naar een ander land. Een is er al in Beiroet (Libanon), andere zullen gaan naar Los Angeles, Jerusalem, Denemarken, Athene ..

Ze is artiest vanaf het moment dat ze op een dag wakker werd en vond dat ze moest doen wat ze het belangrijkst vond: kunst maken. Marie Zolamian: ‘Vòòr dat moment werd ik wakker en stond op om commerciële klussen te gaan doen. Dat waren slechte dagen, ze duurden lang, ………… heel, heel lang. Toen ik eenmaal besloten had dat te doen wat ik graag wilde doen, besloot ik voor de beeldende kunst te kiezen. Ik haalde mijn diploma op de Académie Royale des Beaux-Arts de Liège, afdeling Schilderkunst en ging vervolgens meedoen aan groepstentoonstellingen. Ik kreeg ook een galerie, Galerie Nadja Vilenne. Ik ben vervolgens nooit meer gestopt. Ik zal ook nooit stoppen.’

[sociallinkz]

Eleni Kamma, Terrapolis, Ecole française d’Athènes, Athènes

NEON and the Whitechapel Gallery are proud to present TERRAPOLIS, the second major collaboration in Athens between the two organizations following the presentation of ‘A Thousand Doors’ at the The Gennadius Library of the American School of Classical Studies at Athens (4 May – 30 June 2014). NEON works to widen access to contemporary art and is committed to contributing to the vital cultural activity in Athens.
A garden of an archaeological institute in Athens provides the backdrop for works of art that reconnect the human with the animal. Echoing the satyrs, sphinxes and centaurs of Greek statuary, contemporary sculptures, installations and films draw on myth, drama and the animal kingdom to suggest a ‘bioethics’ for the 21st century.
This is the second in a three part series of outdoor art projects that bring significant artists from Greece and around the world into the public realm.
TERRAPOLIS, a term proposed by science philosopher Donna Haraway, combines the Latin ‘terra’ for earth, with the Greek ‘polis’ for city or citizens. This show asks should we regard animals as citizens? How do processes of nature, such as metamorphoses relate to the creation of art? How do mythic narratives resonate in contemporary society? And can we recalibrate our relationship with other species?
Figurative works in mediums ranging from bronze to ceramic by 25 mid century and contemporary artists explore myth, drama, metamorphoses and bioethics.

Eleni Kamma

Eleni Kamma
Enlever et entretenir II, Installation, 2011
technique mixte, dimensions variables

TERRAPOLIS
group exhibition with Eleni Kamma
curated by Iwona Blazwick, Director Whitechapel Gallery
27/05 – 26/07/2015
Preview Tuesday 26/05/2015
École Française d’Athènes, Athens, Greece
Eleni Kamma will present newly commissioned work at the group exhibition TERRAPOLIS, a collaboration between NEON and the Whitechapel Gallery, opening on the 26th of May 2015 at the École Française d’Athènes in Athens, Greece. In her new work, Kamma revives the Renaissance wunderkammer presenting her own cabinet of curiosities of organic forms fused with the cultural world of contemporary Athens.
NEON and the Whitechapel Gallery work together to present this group exhibition, the second collaboration in Athens between the two organizations following the presentation of ‘A Thousand Doors’ at The Gennadius Library in 2014. TERRAPOLIS is curated by Iwona Blazwick OBE, Director of the Whitechapel Gallery, in collaboration with NEON, a non-profit organization based in Athens that works to widen access to contemporary art. The presentation takes place at École Française d’Athènes, a public scientific and cultural institution that promotes the study of Hellenism.
The exhibition will be accompanied by a dedicated publication, educational programs, screenings of historical films in an open-air cinema within the School and guided tours. Access to the exhibition is free.
Concept
Terrapolis, a term proposed by science philosopher Donna Haraway, combines the Latin ‘terra’ for earth, with the Greek ‘polis’ for city or citizens. The show asks: should we regard animals as citizens? How do processes of nature, such as metamorphoses relate to the creation of art? How do mythic narratives resonate in contemporary society? And can we recalibrate our relationship with other species? Echoing the satyrs, sphinxes and centaurs of Greek statuary, contemporary sculptures, installations and films draw on myth, drama and the animal kingdom to suggest a ‘bioethics’ for the 21st century.
Participants
Artists include: Caroline Achaintre, Allora & Calzadilla, Francis Alÿs, Athanasios Argianas, Joseph Beuys, Huma Bhabha, Reg Butler, Lynn Chadwick, Marcus Coates, William Cobbing, Enrico David, Charlotte Dumas, Angus Fairhurst, Studio Ghibli, Tue Greenfort, Asta Gröting, Henrik Håkansson, Anthea Hamilton & Nicholas Byrne, Joan Jonas, Eleni Kamma, Markus Karstieß, Dionisis Kavallieratos, Yayoi Kusama, Oliver Laric, Richard Long, Sarah Lucas, Ruth Maclennan, Chris Marker, Marlie Mul, Katja Novitskova, Anatoly Osmolovsky, Aliki Palaska, Norbert Prangenberg, Ugo Rondinone, Kostas Sahpazis, Peter Wächtler.
New commissions are specially made by: Athanasios Argianas, Eleni Kamma, Dionisis Kavallieratos, Aliki Palaska, Kostas Sahpazis.

[sociallinkz]

Honoré δ’O, Vormidable, Museum Beelden aan Zee, Den Haag

Honoré d'O

Honoré δ’O
Vademecum Vacuum, 2010
technique mixte

Honoré d'O

Honoré d'O

Honoré δ’O
Napoléon
Technique mixte, 50 x 50 x 190 cm

This summer Museum Beelden aan Zee focuses on contemporary Flemish sculpture. The exhibition will be a visual spectacle, with work by both established and young, up-and-coming Flemish artists. The impulse for this theme is the celebration of 20 years of cultural cooperation between the Netherlands and Flanders in 2015. With this, the exhibition is a component of the BesteBuren (‘Dear Neighbours’) manifestation, a project with numerous cultural initiatives between the Netherlands and Flanders. The new summer exhibition of Museum Beelden aan Zee has been compiled by the renowned Flemish curator Stef van Bellingen, artistic director of WARP, the art platform for contemporary art in Flanders, in conjunction with Museum Beelden aan Zee.

The thirty-five participating artists employ various themes. Whereas some explore the limits of sculpture by making use of elements borrowed from theatre and performance art, others are primarily engaged with the human condition. In this, probably more traditional, side of Flemish sculpture, the human image recurrently returns, visualizing feelings of angst, doubt and uncertainty.

Other artists seek a more sensory perception of sculpture. A one-person prison that locks for a minute brings a physical experience. As does a transparent plastic in which the visitor assumes a sculptural pose that endures due to a vacuum: the person is ‘suspended’ in the sculpture and breathes through a plastic tube.

Analogous to Belgian surrealism, artists and curators play with the notion of scale in this exhibition. Sculpture of monumental size is on display along the Lange Voorhout in The Hague, while the human scale is presented in Museum Beelden aan Zee – and, in the last exhibition room, dozens of scale models and miniatures are on show.

The Vormidable exhibition is on display in Museum Beelden aan Zee and along the Lange Voorhout in The Hague. Besides these two main locations, there are also various satellite locations, including the Brakke Grond (Flemish Culture House) in Amsterdam and Raadhuis De Pauw in Wassenaar.

Philip Aguirre Y Otegui, Ruben Bellinkx, Peter Buggenhout, Jan De Cock, Caroline Coolen, Leo Copers, Anton Cotteleer, Johan Creten, Berlinde De Bruyckere, Peter De Cupere, Eva De Leener, Wim Delvoye, Fred Eerdekens, Nick Ervinck, Jan Fabre, Honoré d’O, Lawrence Malstaf, Philip Metten, Wesley Meuris, Sofie Muller, Nadia Naveau, Renato Nicolodi, Hans Op de Beeck, Panamarenko, Tinka Pittoors, Peter Rogiers, Kelly Schacht, Johan Tahon, Patrick Van Caeckenbergh, Luk Van Soom, Leon Vranken, Dirk Zoete

Museum Beelden aan Zee

Harteveltstraat 1
2586 EL Den Haag
Vormidable. 20.05 > 30.08

[sociallinkz]

Emilio Lopez Mechero, Cherchez le garçon, MACVAL, revue de presse

Emilio Lopez Mechero

Vue de l’exposition « Chercher le garçon », MAC VAL 2015.
Au premier plan, David Ancelin, Sans titre, 2009. Au fond, Emilio López-Menchero, Trying to be Rrose Sélavy, 2005 -2006. En haut, Théo Mercier, La possession du monde n’est pas ma priorité, 2013. À droite, Pierre Petit, Les anonymes, 1994. Photo © Martin Argyroglo

(…) Parfois graves, parfois légères, les propositions dialoguent, se contredisent, s’interrogent mutuellement. On retrouve avec plaisir des précurseurs comme Pierre Molinier ou Michel Journiac, on ne se lasse pas des corps fragmentés de John Coplans ou de celui que se dessine Jean-Luc Verna au fil des années. On revisite l’œuvre d’un Mapplethorpe, dans une adaptation de paillettes pourpres par Pascal Lièvre, ou d’un Duchamp par Emilio Lopez Menchero.
Au fond que nous dit la chanson ? Au-delà d’une certaine nostalgie aux années 80, il en ressort une quête éperdue : « trouver son nom », comme un impossible ; une marque que le langage, cette autre forme de domination culturelle, fait peser sur les identités. S’en affranchir, tout foutre en l’air, reste le projet sine quo none des luttes pour la liberté des chairs et des sexualités. Ce n’est donc pas de courage dont il faut faire preuve ici, comme le précisait Preciado, mais d’une lâcheté joyeuse, susceptible de déverrouiller les normes au profit d’un « mode d’emploi pour les corps ».

Mario Zilio dans Inferno Magazine

Emilio Lopez Mechero

Vue de l’exposition « Chercher le garçon », MAC VAL 2015.
Au premier plan, Jakob Gautel, Scythe, 1999-2001. Au pied de la colonne, Régis Perray, Les petites fleurs du garçon, 2014. Derrière la vitrine : Emilio lopez Mancheron, Trying to be Balzac, 40 photographies NB, 15 x 23 cm marouflées sur aluminium, 2002-2009.
Photo © Martin Argyroglo

Emilio Lopez Menchero

Vitry sur Seine (F), Cherchez le garçon, Musée d’Art moderne du Val de Marne, du 7 mars au 30 août 2015

[sociallinkz]

Emilio Lopez Menchero, Honoré δ’O, Pass, Mullem

Emilio Lopez Menchero et Honoré d’O participent à l’exposition Pass dans les Ardennes flamandes. A Mullem plus exactement. Mullem, Huise, Wannegem et Lede se trouvent à l’ouest de la N60, la route fort empruntée qui relie Gand à Audenarde. Commissaire : Jan Hoet Junior.du 1er mai au 5 juillet 2015. Ouvert chaque weekend (samedi et dimanche). Informations

C’est au pied des tours d’églises situées entre de petites collines couvertes de verdure des Ardennes Flamandes que, du 1er mai au 5 juillet 2015, s’inaugure l’exposition PASS. Cette manifestation artistique propose de confronter l’art contemporain à l’atmosphère idyllique des villages Mullem, Huise, Wannegem et Lede.

Une fois l’initiative lancée par l’artiste Kris Martin, habitant de Mullem, Jan Hoet Junior fut invité comme commissaire de PASS. Il sélectionna les artistes, les œuvres et leur emplacement. Le concept de cet évènement est en partie tiré de Sint-Jan, projet d’exposition également conçu par Kris Martin, organisé par Jan Hoet et Hans Martens et présenté à la Cathédrale Saint-Bavon de Gand durant l’été 2012. C’est à cette occasion déjà que, en quelques semaines seulement, une exposition remarquable, dotée de peu de moyens financiers, fut portée par un petit groupe de passionnés d’art. Le succès fut lié à l’envie d’artistes d’y prendre part et d’y proposer une œuvre forte.

PASS poursuit un dessein similaire. La thématique de la religion et de la spiritualité occupe une position fondamentale, bien que nous souhaitions en premier lieu offrir aux plasticiens l’opportunité d’avoir la plus grande liberté d’expression. Ceci dans l’espoir qu’ils puissent se sentir suffisamment incités à concevoir une nouvelle œuvre, spécifique au contexte du point de vue de l’espace et du contenu. Le site est considéré de manière ludique, audacieuse et ‘naturelle’ par les artistes qui s’inspirent de leur environnement direct. PASS aspire à faire des villages, avec leurs coins particuliers et leurs histoires petites ou grandes, un véritable ‘cadre’ artistique.

L’organisation de PASS vise avant tout à concerner le public au sens le plus large et les persuader de se déplacer et découvrir ces quatre villages. La démarche doit permettre d’observer un nouveau monde qui, d’une part, prend de la distance par rapport à la routine et à la réalité quotidiennes, tout en en demeurant, d’autre part, le reflet.

PASS autorise l’art contemporain à concerner les villages. Mullem, Huise, Wannegem et Lede s’associent les uns aux autres grâce à un parcours, une promenade reliant les sites d’exposition en traversant le paysage marqué par les collines qui en font la réputation. C’est à ce contexte spatial que les artistes et les œuvres s’allient mutuellement. Ils permettent une prise de conscience que nous sommes le produit de notre temps : le maintenant, encourageant une réflexion sur le statut et l’avenir de l’art actuel.

Emilio Lopez Mechero

Emilio Lopez Menchero

Emilio Lopez Menchero

Emilio lopez Menchero

Honoré d’0 conçoit quant à lui une installation destinée à, gratuitement et confortablement, admirer le paysage local.

Honoré d'O

[sociallinkz]